بررسی افکار و برنامه ریزی جهت اقدام به خودکشی در دانشجویان پزشکی ورودی سال های ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۲ دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

مقدمه: خودکشی اقدامی آگاهانه در آزار خود است که به مرگ منتهی می گردد و شیوع بالایی در سنین 15 تا 24 سال دارد. این مطالعه به منظور بررسی فراوانی افکار و برنامه ریزی جهت اقدام به خودکشی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان طراحی و اجرا شد. روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی انجام گردید و جمعیت مورد پژوهش تمامی دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان از ورودی ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۲ به تعداد ۳۰۰ نفر بودند که به روش سرشماری وارد مطالعه شدند اما فقط ۲۶۵ نفر (۸۸%) آن ها حاضر به شرکت در مطالعه شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استاندارد خودکشی beck استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی نظیر کای اسکوئر و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتا یج: شرکت کنندگان شامل 126 پسر و 139 دختر بودند. از بین آن ها، 84/75% فاقد افکار خودکشی، 11/18% دارای افکارخودکشی، 15/4% آمادگی برای خودکشی و 88/1% قصد اقدام به خودکشی داشتند. بین افکار خودکشی و جنسیت (0/017=p)، محل سکونت (p=0/026)، سابقه بیماری مزمن (p=0/042)، سابقه اختلال روانی در فرد (p=0/002)، عادت به مصرف سیگار (p=0/049)، ارتباط معنی داری دیده شد. بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد خطر خودکشی در دانشجویان پزشکی شیوع بالایی دارد. بنابراین برنامه ریزی های لازم برای پیشگیری از بروز افکار و اقدام به خودکشی بایستی صورت بگیرد.